چوق بازی
در عروسی های قدیم در شهرستان سمیرم و عشایر و حتی بعضی از شهرهای چهارمحال و بختیاری که همراه با ساز و دُهُل بود از جمله رقص هایی که اختصاص به مردان داشت چوق بازی(ترکه بازی)بود.
روش ونحوه ی بازی به این صورت بود که نوازنده ساز (کَرنا یا نقاره) با ریتم آهنگ خاص بازی می نواخت، مردم دایره مانند دور میدان جمع می شدند، دو نفر یکی چوب بدست و دیگری پایه به دست در وسط میدان می ایستادند درحالی که چُوقه پوشیده و شال به کمر بسته یکی چوب کُلُفت را بدست می گرفت که به آن دربازی پایه می گفتند و یک نفر چوب بدست شروع به رقص و چرخاندن چوب در دست دو سه دوری با ریتم وآهنگ ساز وکرنا و بعد از چرخیدن و رقص در میدان چوب پایه را به عنوان مانع و سپر یک سر پایه در دست و یک طرف روی زمین به حالت دفاع روبروی طرف مقابل که چوب در دست دارد و در حال حمله به او می باشد می ایستاد- شخص چوب بدست با حالت رقص چوب را در دست می چرخاند و گاهی پشت گردن می گذاشت و از این دست به آن دست چوب را تعویض می کرد- طرف پایه به دست در انتظار است که وقتی با چوب دستی به او حمله می شود با پایه از خود دفاع می کند چون وقتی که ترکه یا چوب کوچک به طرف مقابل نشانه گیری می شود با قدرت تمام فرود می آید- لازم است که شخص پایه بدست لحظه ای غافل شود چون طرف مقابل باچوب قوزک پایش را هدف گرفتهو ضربه را وارد می کند و خلاصه در این بازی چه ضربه به طرف مقابل بخورد چه نخورد وسایل دست به دست می شود در این موقع گرفتن ترکه حق کسی است که قبلاً پایه را گرفته بود. و معمولاً از تماشاچی ها یک نفر داوطلب می شود و پایه را می گیرد و همینطور بازی دست به دست می شود چون این بازی بیشتر در عروسی ها انجام می گرفت همراه با ضربه های چوب شور و شادی و کِل زدن زنان بازیگران تشویق می شوند بازی به این صورت ادامه پیدا می کند که مردان داوطلبانه وارد میدان می شوند و تازه واردها معمولاً به محض ورود به میدان باید پایه را بگیرند.
هرکس که بیشترین ضربه به طرف های مقابل وارد کند و در گرفتن پایه مهارت بیشتری داشته باشد وکمتر چوب به او اصابت کند در این بازی سرشناس تر خواهد بود.
چندین سال است که نواختن ساز و کرنا از رونق افتاده چون بازی هم به دست فراموشی سپرده شد و یا درحال فراموشی می باشد. ولی در شهرستان هرجا عروسی همراه با ساز و نقاره باشد بدون شک این بازی انجام می گیرد.
